۱۵ نکته عجیب و جالب درباره انیمیشن کورالاین (Coraline) که نمی‌دانید
انیمیشن کورالاین (Coraline) که طرفداران زیادی در سراسر جهان دارد، انقلابی در عرصه استاپ موشن (stop motion) بود. در این‌جا نکاتی را با هم مرور می‌کنیم که شاید برای شما تازگی داشته باشد. پس با ما همراه باشید.
“کورالاین” که در سال ۲۰۰۹ (۱۳۸۷شمسی) در اکران های خود با استقبال کم نظیری از سوی دوستداران سینما مواجه شد، بر اساس آمار نتفلیکس (Netflix) هر روز محبوبیت بیشتری در بین مردم کسب می‌کند و کم کم در حال تبدیل شدن به فیلمی کلاسیک است.
مقدمه‌ای برای کسانی که فیلم را ندیده‌اند یا دیده‌اند اما چیزی در مورد نکات جالب آن نمی‌دانند: این فیلم داستان دختری به نام “کورالاین جونز” (Coraline Jones) است که موهایی آبی دارد و بهترین تفریحش باغبانی است. خانواده “کورالاین” از میشیگان (Michigan) به اوریگان (Oregon) و به یک خانه ۱۵۰ ساله با همسایگانی عجیب و غریب نقل مکان می‌کنند. یک شب، “کورالاین” دنیایی موازی و بسیار متفاوت را کشف می‌کند که همه چیز آن بهتر از زندگی سرد و بی‌روح “کورالاین” است. ابتدا اوضاع خیلی خوب پیش می‌رود، اما در نهایت همه چیز زیر و رو میشود.
احتمالا شما این فیلم را کاملا با دقت نگاه کرده‌اید و همه چیز را راجع به آن می‌دانید، اما نکات بسیاری در مورد داستان، موسیقی فیلم و عروسک های داخل آن هست که هیچ چیزی راجع به آن ها نمی‌دانید.
استودیوی لایکا (laika)، بزرگترین و مجهزترین استودیوی ساخت استاپ موشن، این فیلم را با اقتباس از رمان معروف “کورالاین” اثر “نیل گیمن” (Neil Gaiman) ساخته است. این فیلم اولین محصول تولیدی استودیوی لایکا است و ظاهرا فیلم ترسناکی است که برای کودکان ساخته شده است. اما در واقع محتوای آن چندان هم مناسب کودکان نیست.
در شبکه ایستانما به ۱۵ مورد از حقایقی که در مورد این فیلم نمی‌دانستید اشاره می‌کنیم:
۱۵.
در ابتدا قرار بود این فیلم به صورت لایو اکشن باشد
هنری سلیک (Henry Selick) کارگردان این انیمیشن، مجبور شد این فیلم را به سبک استاپ موشن عروسکی اجرا کند. او فکر می‌کرد ممکن است اجرای آن به صورت لایو اکشن داستان را آن طور که دلش می‌خواهد منتقل نکند. و در ضمن ممکن بود کاراکتر گربه‌ی سخنگو در تکنیک لایو اکشن، برای بیننده کمی ترسناک تر از چیزی که هست از آب در بیاید.
در ضمن قرارداد سلیک با کمپانی دیزنی تمام نشده بود و طبق قانون نمی‌توانست برای شرکت دیگری انیمیشن سه بعدی رایانه‌ای تولید کند. او که کارگردانی “کابوس قبل از کریسمس” (The Nightmare Before Christmas) و “جیمز و هلوی غول‌پیکر” (James and the Giant Peach) را در کارنامه خود داشت، برای ساخت فیلم “کورالاین” مجبور شد تکنیک کار را عوض کند و آن را به صورت استاپ موشن بسازد. البته او توانست “داکوتا فانینگ” (Dakota Fanning) را از آن تیم برای گویندگی شخصیت کورالاین نگه دارد.
۱۴.
مراحل ساخت انیمیشن کورالاین ۴ سال طول کشید
با وجود یک تیم سی نفره از انیماتورهای مختلف که روی فیلم کار می‌کردند، مدت زمان ساخت این فیلم به شکلی باور نکردنی طولانی شد.
همه می‌دانیم که ساخت فیلم با تکنیک “استاپ موشن” کاری ساده نیست و صبر و تحمل و ریاضت زیادی می‌طلبد، با این حال مراحل پیش تولید “کورالاین” یک سال و نیم، مرحله تولید بیست ماه ، مراحل تدوین و موسیقی فیلم دو ماه و مراحل اداری و حقوق مولفین و مصنفین هم زمان بسیاری به طول انجامید و این مدت زمان برای تولید یک فیلم انیمیشن بسیار طولانی محسوب میشود.
پس تعجب نکنید که چرا تولیدات استودیوی لایکا این قدر کم است. ساخت استاپ موشن فقط تولید فیلم نیست، بلکه مراحل سر و سامان دادن به آن‌چه تولید شده و تبدیل آن به صورت یک ویدئوی آبرومند مانند “کورالاین” هم زمان زیادی می‌خواهد.
۱۳.
استخدام یک هنرمند متخصص برای بافت ژاکت های دست بافت "کورالاین"
شاید شما قبلا نام “آلتی کروم” (Althea Crome) را نشنیده باشید. ولی با این نوشته دیگر او را فراموش نخواهید کرد. این هنرمند در بافت ژاکت هایی در ابعاد ریز و عروسکی تخصص دارد. در پروژه “کورالاین” ، تمام ژاکت هایی که شخصیت اصلی می‌پوشید کار دستان هنرمند “آلتی کروم” بودند.
میل‌های بافتنی “کروم” به نازکی یک تار مو هستند و می‌توانند ۳۲ دانه بافتنی را در یک سانت جا بدهند. ژاکت‌های خاص “کورالاین” که خیلی هم معروف شدند، مخصوصا ژاکتی که ستاره داشت و هدیه‌ای از طرف “مادر دیگر” بود، همه کار دست “کروم” هستند.
این هنرمند ساکن بلومینگتون ایندیاناست و همه این ژاکت ها را با دست بافته است. “کروم” برای بافت هر ژاکت دو هفته وقت صرف کرد. در حالیکه استودیوی لایکا در حال انجام مراحل پایانی کار خود بود، هنوز “کروم” داشت با فشار و استرس فراوان ژاکت‌های “کورالاین” را می‌بافت. عروسک “کورالاین” بیست و پنج سانت بیشتر قد نداشت و به خاطر همین بافت ژاکت‌های او خیلی پیچیده بود و کار زیادی می‌برد.
مصاحبه با آلتی کروم (Althea Crome) بافنده لباس های کارکتر کورالاین
۱۲.
ساخت بیش از ۵۰۰ سگ تری‌یر اسکاتلندی برای فیلمبرداری صحنه تئاتر در خواب "کورالاین"
سه سگ تری‌یر اسکاتلندی ای که در دنیای واقعی در خانه‌ی خانم فورسیبل (Miss Forcible) و اسپینک (Miss Spink) بودند، در دنیای خواب، تبدیل به صدها سگ شدند. استودیوی لایکا با این که این صحنه‌ها جزو صحنه های فرعی بودند و تاثیر چندانی در خط اصلی داستان نداشتند، برای ساخت آنها هزینه و وقت زیادی صرف کرد. توجه به همین جزییات بود که فیلم را برجسته و قابل تحسین نموده است.
بعضی از این عروسکها در خواب “کورالاین” نقش تماشاگر داشتند و برای پر کردن صندلی‌های سالن تئاتر مورد استفاده قرار گرفتند، چند تایی نقش افراد پشت صحنه سن تئاتر را داشتند و یک سگ هم راهنمای صندلی های سالن تئاتر بود. به علاوه چند سگ هم در دنیای واقعی حضور داشتند.
وجود این همه عروسک مهر تاییدی بر استاندارد بالای کار استودیوی لایکا است. چون این انیمیشن از جلوه های ویژه رایانه ای بسیار کمی استفاده کرده است و اصلا کپی کاری در کار نبوده است.
۱۱.
عوض شدن یونیفورم چارلی با آرم ایالت میشیگان
چارلی (Charlie Jones) پدر کورالاین در طول فیلم با یونیفورمی که آرم ایالت میشیگان را دارد، دیده میشود که البته منطقی است، زیرا خانواده “جونز” در اصل اهل میشیگان هستند. با این حال سازندگان فیلم باید برای لباس پدر “کورالاین” بین دو یونیفرم دانشگاه میشیگان و دانشکده ایالتی میشیگان یکی را انتخاب می‌کردند.
بالاخره تصمیم نهایی بر این شد که از یونیفورم دانشگاه میشیگان استفاده کنند، تا این که تولید کننده اصلی فیلم یعنی “بیل مکانیک” (Bill Mechanic) وارد عمل شد و آنها را وادار کرد به احترام مادربزرگش که اهل میشیگان بود یونیفورم “چارلی” را تغییر دهند.
البته ممکن است این نکته خیلی خاص به نظر نرسد ولی باید بدانید که بین دانشگاه میشیگان و دانشکده ایالتی میشیگان از قدیم رقابت ورزشی بزرگ و تاریخی ای وجود داشته و هیچکدام از آن ها نمی‌خواهند در این رقابت کوتاه بیایند. بنابراین کاملا منطقی به نظر می‌رسد که مکانیک دلش نمیخواسته فیلمش تیم دانشگاه میشیگان را برجسته کند. هرچند که این دو یونیفرم خیلی هم با هم فرقی ندارند و از نظر ظاهری خیلی به هم شبیه هستند.
۱۰.
دو کارگر اسباب کشی بر اساس واقعیت و از روی دو شخص مهم ساخته شده اند
در آغاز فیلم، موسسه اسباب کشی “برادران رانفت” (Ranft Brothers) را می‌بینیم که به سمت “قصر صورتی” حرکت می‌کنند. بعضی جزییات، به صورتی روی بدنه کامیون با اسپری نوشته شده که به راحتی قابل دیدن نیستند، مثل عبارت “استاپ موشن”!
همچنین دو کارگر اسباب کشی، مشخصا به برادران رانفت یعنی “جو رانفت” (Joe Ranft) و “جروم رانفت” (Jerome Ranft) از انیماتورهای معروف استودیوی “پیکسار” (pixar) اشاره دارد. متاسفانه یکی از این دو برادر یعنی “جو رانفت” در یک حادثه رانندگی در سال ۲۰۰۵ ، یعنی چهار سال قبل از اکران فیلم “کورالاین”، درگذشت.
“جروم رانفت” پس از فوت برادرش، همچنان به کار در استودیوی پیکسار ادامه داد و انیماتور فیلم‌هایی مانند “ماشینها” (cars)، “در جستجوی نمو” (finding nemo) ، “داستان اسباب بازی” (toy story) ، “شرکت هیولاها” (monsters Inc) و “بالا” (UP) بود.
“هنری سلیک” کارگردان انیمیشن “کورالاین”، قبلا با برادران “رانفت” در پروژه‌ی “کابوس شب کریسمس” همکاری کرده بود و آن ها را از نزدیک می‌شناخت. و در ضمن زمان فوت “جو رانفت” بسیار نزدیک به کلید خوردن پروژه‌ی “کورالاین” بوده و همین سبب شده که به احترام سال‌ها همکاری با آنها، این دو شخصیت را از روی چهره برادران “رانفت” بازسازی کنند.
۹.
استودیوی لایکا در سال ۲۰۱۵ همه عروسک‌هایش را به حراج گذاشت
در سال ۲۰۱۵ استودیوی لایکا تمامی عروسکهایی که در کارتون های “کورالاین”، “پارانورمن” (ParaNorman) و “غول های پاکتی” (The Boxtrolls) بودند را به حراج گذاشت. چون در این سال هنوز انیمیشن‌های کوبو و دوتار (Kubo and the Two Strings) تولید نشده بودند، طبعا این حراج شامل عروسک‌های آنها نشد.
البته این حراجی فقط مخصوص عروسکها نبود، بلکه استودیوی لایکا وسایل صحنه و لوازم جانبی را هم به حراج گذاشت. در نهایت عروسک‌های فیلم”کورالاین” بیشترین سود را به سمت استودیوی لایکا سرازیر کرد. کاراکتر مادر شیطانی “کورالاین” ۵۰ هزار دلار فروخته شد، در حالیکه عروسک “کورالاین” با لباس آبی ستاره‌دار معروفش فقط ۲۰ هزار دلار فروش رفت!
لایکا بخشی از این پول را نگه داشت و بخشی را به مدرسه هنر “الیزیوم” (Art of Elysium) اهدا کرد تا صرف تلاش برای خلاقیت و الهام بخشیدن به کودکان ، هنرمندان و جمعیت های مختلف نیازمند کند. شعار این استودیو این است که “هر گونه هزینه برای هنر می‌تواند آن را به کاتالیزوری برای تغییرات اجتماعی تبدیل کند”.
۸.
شخصیت "وای‌بی" در کتاب "کورالاین" وجود نداشت و بعدا به نسخه سینمایی اضافه شد
کاراکتر “وای‌بی لووات” (Wybie Lovat) در نسخه سینمایی “کورالاین” شخصیتی تعیین کننده به شمار می‌رود. جالب این جاست که این شخصیت در کتاب نقش پررنگی ندارد. در واقع در داستان فقط یک اشاره کوتاه به او شده و حضورش آن چنان که در فیلم می‌بینیم، تعیین کننده نیست.
این کاراکتر به این دلیل به فیلمنامه اضافه شده که کارگردان می‌خواست “کورالاین” برای برقراری دیالوگ، فردی همسن خودش را در اطرافیانش داشته باشد. در رمان تنها چند بار در دیالوگها به وجود این شخصیت اشاره شده، ولی در فیلم این کاراکتر جزو پرسوناژهای تعیین کننده و پیش برنده خط داستانی است.
“وای‌بی” کارکردهای زیادی در فیلم دارد. او عروسک را به کورالاین داد، خط داستان را برای کورالاین و همچنین ما روشن کرد، و مهم تر از همه، رفاقت و دوستی را به شخصیت کورالاین و همچنین به داستان اضافه کرد. او تاریخچه‌ی غم انگیز قصر صورتی را می‌دانست و به طور کلی به باورپذیرتر کردن داستان کمک فراوانی کرد. در داستان غیاب او چندان بد هم نبود، ولی لازم بود که حتما به نسخه سینمایی اضافه شود.
۷.
سکانس فروشگاه ؛ بودن یا نبودن
فقط یک سکانس در فیلم هست که خارج از لوکیشن “قصر صورتی” اتفاق میفتد و آن هم سکانس خرید “کورالاین” و مادرش در فروشگاه است. کورالاین و مادرش ابتدا پدر را به سر کار می‌رسانند و سپس برای خرید یونیفورم مدرسه به فروشگاهی می‌روند.
تولید کنندگان خیلی دلشان می‌خواست که این صحنه حذف شود. زیرا برای اضافه کردن این قسمت به فیلم، باید دکور و لوازم صحنه مخصوص به آن تولید می‌شد که طبعا هزینه های زیادی به فیلم تحمیل می‌کرد. ولی هنری سلیک اصرار داشت که این سکانس در فیلم حتما باشد و حذف نشود، زیرا اطلاعات زیادی از رابطه سرد بین کورالاین و مادرش به ما می‌دهد. ضمن این‌که آخرین باری که کورالاین قبل از گم شدن پدر و مادرش آنها را می‌بیند در همین صحنه است.
این سکانس، ذهنیت بیننده را برای وقوع فاجعه در ادامه فیلم آماده می‌کند. البته تولید کنندگان مخالف، بعد از این که محصول نهایی را دیدند به اهمیت آن پی بردند و اذعان کردند که وجود آن برای پیشبرد داستان ضروری بوده است.
۶.
انتخاب اوریگان به عنوان محل وقوع داستان به دلایل منطقی
ورژن داستانی “کورالاین” در بریتانیا اتفاق میفتد نه مانند آن‌چه در فیلم می‌بینیم در آمریکا. بنابراین تولید کنندگان باید برای باور پذیری لوکیشن قصر صورتی، آن را بر طبق محلی واقعی طراحی می‌کردند. آپارتمان قصر صورتی در واقع در شهرستان کوچکی به نام اشلند (Ashland) در شهر اوریگان (Oregon) واقع شده است. اشلند شهری واقعی است که ۲۰ هزار نفر جمعیت دارد. در این شهر همانطور که در فیلم نشان داده شده همه ساله جشنواره شکسپیر اجرا میشود.
استودیوی لایکا در شهری بزرگتر، هیلزبورو (Hillsboro) در اوریگان واقع شده که حدود صدهزار نفر جمعیت دارد. این دو شهر، یعنی اشلند و هیلزبورو زیاد به هم نزدیک نیستند. اما میتوان گفت تولید کنندگان فیلم، به صورت اتفاقی شهر اشلند را برای لوکیشن فیلم انتخاب نکرده‌اند. هنری سلیک هم اذعان کرده است که پس از معرفی این شهر از سوی تیم تولید کننده، این شهر را به عنوان لوکیشن اصلی فیلم انتخاب کرده است.
دلیل این که چرا کورالاین و خانواده اش اهل میشیگان بودند هم همانطور که قبلا گفتیم، تولید کننده اصلی فیلم، “بیل مکانیک” است که اصالتا اهل میشیگان است. میشیگان کاملا با اشلند متفاوت است و همین موضوع، یعنی تفاوت فاحش دو شهر، کنتراست زیبایی به داستان زندگی کورالاین می‌دهد.
۵.
کارگردان هم می‌داند که آقای بوبینسکی چیزی به نام سیرک موش ندارد!
آقای بوبینسکی (Mr. Bobinsky) مردی است غمگین اهل اروپای شرقی، که در طبقه بالایی آپارتمان قصر صورتی زندگی می‌کند. او ادعا می‌کند که سیرکی از موش‌های بازیگر دارد. البته در دنیای خواب کورالاین، این کار را انجام می‌دهد ولی در دنیای واقعی خبری از سیرک موش‌ها نیست.
در واقع هرگز مشخص نمی‌شود که بالاخره آقای بوبینسکی در دنیای واقعا سیرک موش دارد یا نه. البته او هیچ وقت در دنیای واقعی فرصتی برای انجام این نمایش پیدا نمی‌کند، ولی بینندگان مشاهده می‌کنند که او حداقل تلاشش را می‌کند.
هنری سلیک در مصاحبه ای گفته است که اقای بوبینسکی را میتوان به راحتی دیوانه دانست. او توانایی و مهارت اداره یک سیرک موش ها را ندارد و همه این ها را در ذهن خود ساخته است. به علاوه او در گذشته به خاطر داشتن شغلی سطح پایین که در شانش نبوده، دچار تروما و آسیب شده است.
۴.
صحنه‌های دنیای واقعی بصورت تخت و صحنه های دنیای خواب با عمق بیشتری طراحی شده اند
برای این که بیننده بتواند متوجه تفاوت بین این دو دنیای واقعی و خیال شود، و همچنین برای افزایش تنش در دنیای خیال، تولید کنندگان مجبور بودند کمی خلاقیت به خرج دهند.
کورالاین خیلی عادی و معمولی از در کوچک وارد تونل میشود و از آن پایین می‌رود و سپس وقتی به آن طرف می‌رسد، محیط اطراف کمی سه بعدی تر و پر نور تر به نظر می‌رسد. تولیدکنندگان به خاطر کسل بودن زندگی واقعی کورالاین آن را کمی تخت و کسل کننده ترسیم کرده اند، در حالیکه دنیای خواب او را به خاطر درگیر کردن ذهن بیننده، پرنورتر، سه بعدی تر و واقعی تر طراحی کرده اند.
توجه داشته باشید، از آنجا که پروسه تولید، مدت زمان خیلی زیادی به طول انجامیده است، یک عده متخصص کارشان طراحی پس زمینه فیلم در راستای خواست و نظر کارگردان و ایجاد این گونه تغییرات در فیلم است که نشان دهند دنیای خیال بسیار واقعی تر از دنیای بیرون است.
۳.
کورالاین نامزد دریافت اسکار بهترین فیلم بلند انیمیشن شد
کورالاین در همان آغاز انتشار، موفقیت های زیادی کسب کرد. البته این موفقیت ها برای استودیوی تولید کننده به هیچ وجه تعجب آور نبود. چون زحمت و هزینه زیادی را متحمل شده بودند. این فیلم در هفته اول انتشار خود ۱۶ میلیون دلار فروش داشت که برای لایکا که در آن زمان استودیویی ناشناخته بود، موفقیت بزرگی به حساب می‌آمد. این فیلم به طور کلی ۱۲۵ میلیون دلار فروش داشته است.
کورالاین طرفداران سرسخت خود را در جهان پیدا کرد و در همان سال برای دریافت جایزه اسکار هم نامزد شد. ولی از بخت بد، در آن سال رقبای سرسختی برای دریافت جایزه اسکار نامزد شده بودند. از بین نامزدهای دریافت اسکار سال ۲۰۱۰ میتوان به “آقای روباه شگفت انگیز” (Fantastic Mr. Fox) شاهکار “وس اندرسون” (Wes Anderson) ، “پرنسس و قورباغه” (The Princess and the Frog) از والت دیزنی (Disney)، و فیلم دوست داشتنی “رازهای خانواده کلز” (The Secret of Kells) اشاره کرد.
به هر حال هیچکدام از فیلم‌هایی که در بالا اشاره شد موفق به دریافت اسکار نشدند، بلکه فیلم فوق العاده شگفت انگیز بالا (Up) از استودیوی پیکسار این جایزه را برد. واقعا نمی‌توان آکادمی اسکار را در ناکامی فیلم کورالاین مقصر دانست. زیرا تصادفا در آن سال لیست نامزدهای آکادمی پر از فیلمهای عالی و با کیفیت بود.
۲.
گویندگان نقش های روح بچه و دوست کورالاین در میشیگان، پسران هنری سیلک کارگردان فیلم بودند
در طول فیلم چندان کاراکتر کودکی وجود نداشت و فقط دو تای آن ها از کورالاین کوچکتر بودند. یکی دوست کورالاین بود که در دنیای خواب با او از طریق یک عکس گفتگو می‌کرد و دیگری نقش روح بچه بود که به دست جادوگر زندگیش را از دست داده بود.
پسر “هنری سلیک” یعنی “هری سلیک” در نقش دوست کورالاین و پسر دیگر او “جورج سلیک” در نقش روح بچه گویندگی کردند.
از آنجا که این فیلم محبوب‌ترین پروژه هنری سلیک است، او تصمیم گرفت فقط برای تفریح و نه به قصد وارد کردن پسرانش به صنعت سینما، از آنها خود برای گویندگی این دو نقش استفاده کند.
۱.
تک آهنگ شنیده شده در فیلم، کاری از گروه موسیقی " They Might Be Giants" بود
در ابتدا ساخت موسیقی متن کل فیلم به این گروه موسیقی سپرده شده بود. اما داستان فیلم در ادامه به سمت فضایی ترسناک و غمناک پیش رفت و سازندگان فیلم به این نتیجه رسیدند که موسیقی ای که این گروه ساخته، با فضای تاریک فیلم تناسبی ندارد.
تنها تک آهنگی که از این گروه موسیقی در فیلم نگه داشته شد، همان آهنگی بود که “پدر دیگر” کورالاین برایش خواند. نکته جالب دیگری که نمی‌دانستید این است که، “پدر دیگر” این آهنگ را برای کورالاین خواند تا در خلال آن در مورد خطرات دنیای خیالش به او هشدار دهد.
از آنجا که این گروه موسیقی دیگر با این فیلم قراردادی نداشتند، آهنگ های ساخته شده برای این فیلم را به عنوان اثری مجزا و مستقل پخش کردند.
سازندگان انیمیشن کورالاین در طول مدت زمان فیلم برای موسیقی متن ، به جای تک آهنگهای موسیقی، از همخوانی گروه کر استفاده کردند که در طول فیلم به گوش می‌رسد.
مطالب پیشنهادی:
قوانین ارسال دیدگاه در ایستانما
- چنانچه دیدگاهی توهین آمیز باشد و متوجه اشخاص مدیر، نویسندگان و سایر کاربران باشد و در چهارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران نگنجد، در شبکه ایستانما تایید نخواهد شد.
- چنانچه دیدگاه شما جنبه ی تبلیغاتی داشته باشد تایید نخواهد شد. در صورت تمایل به درج تبلیغات از طریق گزینه ارتباط با ما اقدام نمایید.
- چنانچه در دیدگاه خود از شماره تماس، ایمیل و آیدی تلگرام استفاده کرده باشید تایید نخواهد شد.
- چنانچه دیدگاهی بی ارتباط با موضوع آموزش مطرح شود تایید نخواهد شد.
سلام خیلی ممنونم ازاین مطالب خیلی کامل و عالی بود
نکته ها ترسناک نیسست ولی ممنون😘