همه چیز دربارۀ جاستین راش (Justin Rasch)؛ استاد بزرگ استاپ موشن

بهترین قسمت ساخت استاپ موشن از نظر جاستین لحظه‌ای است که عروسک مرده‌ای که از جنس پلاستیک است، جلوی دوربین روح و حرکت و زندگی ‌‌‌می‌گیرد. او عاشق لحظه‌‌‌هایی است که مشغول انیمیت کردن پاپت‌‌‌هاست. زیرا انیماتور برای تماشاچی این تصور را به وجود ‌‌‌می‌آورد که کاراکترهایش احساس و تفکر و ماهیچه و روح دارند. این جادوی استاپ موشن است که اشیای بیجان را به حرکت و تکاپو در‌‌‌می‌آورد.

بدترین لحظۀ استاپ موشن سازی هم از نظر جاستین قسمت مدیریت فنی و کامپیوتری عکس‌‌‌هاست. کارهای کامپیوتری جزییات زیادی دارند و کار را شسته-رفته ولی بسیار سخت ‌‌‌می‌کنند. در انیمیشن هم بخش‌‌‌هایی که باید با کامپیوتر ادیت شوند واقعا نیاز به مدیریت ریزبینانه ای دارند. حالا شما فکر کنید که بیشمار عکس دارید که باید تک‌تک در کامپیوتر اصلاح شوند و ریگ‌‌‌ها و پردۀ کروماکی در آن‌‌‌ها حذف شود و چیزهایی به آن اضافه شود. تمامی این‌‌‌ها فشاری است که به شخص وارد ‌‌‌می‌شود و او را اذیت ‌‌‌می‌کند تا بالاخره کار به کیفیت قابل قبولی برسد. گاهی متخصص CG به قدری خسته ‌‌‌می‌شود که دیگر قادر به ادامۀ کار نیست و ریکاوری کردن و تمرکز دوباره روی کار هم بسیار سخت است. ولی باید دوباره شروع کرد و کار را ادامه داد.

یک متخصص رایانه اجازه ندارد هنگام ساخت یک استاپ موشن بلند، خسته باشد یا در نهایت آمادگی خود نباشد. به محض این که یک بار حواسش پرت شود عکس مورد نظر از دست رفته است و امکان بازگشت هم وجود ندارد. دیگر نمی‌توان آن صحنه را دوباره عکس برداری کرد یا آن قوسی را که کاراکتر روی آن حرکت کرده دوباره تکرار کرد. شما نمی‌توانید آن اسلاید را دوباره تنظیم کنید یا اسلایدی به کار اضافه کنید. یا مثلا منحنی حرکت کاراکتر را تغییر دهید و آن را کمی تیزتر و یا صاف‌‌‌‌تر کنید تا مثلا بتوانید صحنه را شیک‌تر و تمیزتر درآورید. شما فقط یک عکس دارید که ممکن است خوب باشد یا نباشد. ولی حق ندارید به آن دست بزنید و آن را تغییر بدهید.

این لحظه واقعا دلخراش و بیرحمانه است زیرا متوجه ‌‌‌می‌شوید که باید کل عکس‌‌‌ها را حذف کنید و دوباره پاپت‌‌‌ها را به سر صحنه ببرید و آن‌‌‌ها را دوباره از اول انیمیت کنید. پروسه‌ای که برای تولید یکی از هزاران عکس طی می‌شود، یک سفر ماجراجویانه است و همیشه هم موفقیت‌آمیز نیست. اما وقتی همه چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود انگار به انیماتور دوبار جایزه داده‌اند!

سخت‌ترین قسمت استاپ موشن هم این است که با چندین ساعت کار و کلی عرق ریختن بالاخره موفق می‌شوید یک عکس کامل و بدون نقص در جای درست خود بگیرید. بعد از این که عکس کامل شد احساس می‌کنید که از هر گونه انرژی خالی شده اید. ولی نه صبر کنید: عکس‌های بعدی با لبخندی پهن منتظر شما هستند که بیایید و آن‌ها را ثبت کنید!

قبول کنید سرپا ایستادن به مدت تمام روز واقعا کار سختی است. انیماتور بودن مثل دویدن در ماراتونی است که هر مرحله را رد می‌کنیم، به مرحلۀ بعدی می‌رسیم و این مراحل تمام نشدنی و پشت سر هم هستند. البته تمام این مشکلات در استودیوی بی مانندی مثل لایکا بی‌معنی است.