انیمیشن سانگ اسپَرو (Song Sparrow) کاری از فرزانه امیدوارنیا زیر ذره بین

• • روند تکامل فیلمنامه و فیلم

در ابتدا عروسک‌هایی که فرزانه امیدوارنیا ساخته بود برای انیمیشن طراحی نشده بودند، به همین خاطر باید محدودیت‌های آن‌ها در برخی حرکات بر اساس فیلمنامه مشخص می‍شد. او برای این‌که عروسک‌ها (بازیگران) برای بیننده باورپذیر باشند، از انیماترونیک (Animatronics) استفاده کرد تا ویژگی‌هایی مانند پلک زدن و چرخش کره‌ی چشم را به دست آورد. (عروسک‌‌های مدرن مکاترونیک)

با توجه به این که قد عروسک‌ها در حدود ۷۰ سانتی متر بود، گروه عوامل سازنده‌ی این انیمیشن مجبور شدند برای اینکه نسبت‌های عروسک‌ها با دکور صحنه درست از کار درآید یک دکور عظیم بسازند. برای مثال، در یکی از صحنه‌هایی که در جنگل اتفاق میفتد، سازندگان مجبور شدند یک جنگل پارچه‌ای با درختانی بلندتر از یک متر و نیم بسازند. این کار بسیار چالش برانگیز و سرگرم‌کننده بود. آنها ۴۰۰ درخت در اندازه‌های مختلف برای صحنه‌های مختلف ، ۷۰۰ گل آفتابگردان و ۱۵۰ خانه ساختند که همگی از جنس پارچه بودند.

این یک انیمیشن Live Action است که مراحل فیلمبرداری آن ۸۰ روز به طول انجامید. انجام این کار طولانی و بسیار دشوار بود. با این حال، گروه عوامل در مسیر این کار تبدیل به هنرمندانی حرفه‌ای شدند و از نتیجه‌ی کار هم بسیار راضی هستند.

• • بازخوردهای پس از ساخت و نمایش این انیمیشن

فرزانه امیدوارنیا تا کنون بازخوردهای مثبت و دل‌گرم‌کننده‌ی بسیاری از اشخاص و متخصصان دریافت کرده است. دیدن اینکه محتوای فیلم و پیام مورد نظر، قابل درک و احساس باشد، بسیار خوشحال‌کننده است. او پیام‌های زیادی از افرادی دریافت کرده است که گفته‌اند با پایان فیلم گریه کرده‌اند. این نشان می‌دهد که Song Sparrow می‌تواند قلب مردم را لمس کند و از این نظر موفق بوده است.

با این‌حال این کار هم، مانند هر فرآیند دیگری، فراز و نشیب‌هایی داشته است. از آن‌جا که Song Sparrow یک فیلم اکشن زنده است و براساس تکنیک‌های شناخته شده انیمیشن، مانند استاپ موشن ساخته نشده است، بسیاری از کارشناسان انیمیشن آن را در گروه “انیمیشن” نمی‌دانند. از طرف دیگر متخصصان غیر انیمیشنی، این فیلم را در رقابت عمومی فیلم های کوتاه قرار نمی‌دهند و در دسته انیمیشن می‌گذارند که همین باعث می‌شود فرایند ثبت‌نام در جشنواره‌ها گاهی گیج‌کننده شود.

روشی که Song Sparrow  با آن ساخته شده یک متد در حال توسعه است که باید سعی در بهره‌برداری و پیشبرد آن شود. البته ممکن است استفاده از این تکنیک برای برخی صحنه‌ها، دشوارتر از استاپ موشن باشد، اما در نهایت پیام و احساس را به وضوح منتقل می‌کند. بنابراین جای امیدواری است که این روش در فیلم‌های بعدی فرزانه امیدوارنیا با قوت بیشتری اجرا شود.

نکته جالب در مورد دریافت بازخوردها، میزان احساسات و همدردی مخاطب با عروسک‌ها بود. مخاطبان از ابتدا می‌دانستند که عروسک ها زنده نیستند، اما توانستند با عروسک‌ها ارتباط برقرار کرده، همدلی کنند و رنج آن‌ها را احساس کنند.

• • درباره‌ی انگیزه‌های ساخت این اثر

مسئله‌ای مهم در دنیای امروز این است که مردم از کشورها و قاره‌های مختلف با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و یکدیگر را درک کنند. ما انسان‌ها باید فارغ از مسافت و نژاد، این موضوع را در ذهن داشته باشیم که همه‌ی ما احساسات و رنج‌های یکسانی داریم و باید بتوانیم این قدرت را در خود ایجاد کنیم که علاوه بر خود و اطرافیانمان، با دنیا همدلی داشته باشیم و درد و رنج دیگران را هم درک کنیم.

امیدوارنیا در پی برپایی یک نمایشگاه چندرسانه‌ای از گنجشک آوازخوان است. او عروسک‌ها و دکورهای فیلم و حتی لاشه‌های وحشتناک آن را هنوز نگه داشته است و بسیار مشتاق است که آن‌ها را دوباره بچیند و شکل دهد. پس از پیدا کردن تدارکات و حمایت مالی، او این نمایشگاه را دایر خواهد کرد.

علاوه بر این، او تصمیم دارد پروژه بعدی خود را که یک فیلم سینمایی است با استفاده از تکنیک انیماترونیک (Animatronics) آماده کند. در حال حاضر فیلم‌نامه و طرح عروسک‌ها آماده هستند. اما پیدا کردن تهیه کننده یا اسپانسری برای این پروژه مرحله‌ی بعدی، قدم بزرگی است که می‌تواند این یک فیلم را به اثری کاملاً بی‌نظیر و خارق‌العاده تبدیل کند.

او به موازات آماده شدن برای اولین فیلم بلند سینمایی‌اش، در حال کار بر روی پروژه‌ی عروسکی “زنان در سلسله‌ی قاجار” در ایران است.

فرزانه امیدوارنیا با ساخت این فیلم در پی یافتن مخاطب حداکثری است و تلاشش را کرده است تا این اثر معنای خود را به همه کسانی که آن را تماشا می‌کنند منتقل کند. علاوه بر این، او با به کار بردن تکنیک Animatronics  ، در تلاش بوده تا این روش ساخت انیمیشن را به همه سازندگان فیلم معرفی کند و فیلم‌هایی که از این به بعد با این متد ساخته می‌شوند “انیمیشن” محسوب شوند.